නේපාල් වලින් පිටත්වෙලා යන මෙි ගමන කි.මී.450 පමණ දුරක් ගෙවා දැමිය යුතුයි.සැවැත්නුවර හෙවත් ශ්‍රාවස්තිය අපිට ඉතාමත් හුරුපුරුදු බවක් තියෙනව.බෞද්ධ අපි නිතරම ජෙතවනාරාමය ගැන අහල තියෙන නිසා මෙි හුරුබව දැනෙනව.බුදුහාමුදුරුවෙ ජෙතවනාරාමයෙ සිට ධර්‍මය දේශනා කල හැටි පොතපතින් කියවන විටදි හිතේ ඇදි චිත්ත රූප සැබෑලෙසින් දකින්නට ලැබෙන මෙි අවස්ථාව ගැන මගේ හිතේ සතුටක් ඇතිවෙමින් තිබුන.අපිනැවතත් නේපාල් දේශසීමාව පසුකරමින් සිටිය .මෙතෙක් දැක නොතිබු රටක පරිසරය මෙන්ම මිනිසුන් දිහාද අපි බැලුවෙ හිතේ සතුටකින් ......අප රටට නුහුරු අපමණ දේ ඔව්න් ගේ ජීවන රටාවන් තුල තිබුන. පරිසරයේ ඇති කටුක බව ගනනකටවත් නොගෙන ඔවුන්ගේ එදිනෙදා කටයුතු කරගෙන යන අයුරු අගය කල යුතුයි.
දැන්ඉන්දියාවට අපි ඇතුලුවෙලා පෙර පරිදිම ලියකියවිලි කටයුතු කරගත්ත.මෙි ඉන්දියාවට ඇතුලු වු විටදි ගත් ඡායාරූපයක්......
නැවතත් අපි ගමනේ යෙදෙනව. සිතල මීදුම නමි අඩුවක් නැහ.නේපාල් වලදි හදාගත් තේ පානය කරමින් සීතලෙන් ගැලවෙන්න උත්සාහ කලා. පාර දෙපස පරිසරය කෙත්වතු මෙන්ම කුඩා ගෙවල් වලින් යුක්තයි .ඒවා පසුකරමින් ඉදිරියට යන අපිට තවමත් ඉර එලියක් දකින්නට ලැබුනෙ නැහ.ලංකාවෙ තියෙන වගෙ අවිවක් තවම අපිට දකින්නට ලැබුනෙ නැහ.සීතල කාලෙ හැටි එහෙමයි.ඒත් රස්න කාලෙට මෙහි අනෙක් පැත්ත .බුද්ධගයාවෙි සිටින රාහුල හාමුදුරුවන් ඊයේ මා සමග කතා කලා.රස්නය තදින්ම දැනෙන බව කීව.ඒ අතර දුවිලි කුණාටුවකින් මුලු පරිසරයම වැසි ගිය බවත් පැවසුව.ලංකාවෙන් වන්දනාකරුවන් මෙි කාලයේ යන්නෙ නැහ.වෙනත් යුරෝපිය රටවල සුලු පිරිසක් පමණක් පැමිණෙනව.දැන් ඉන්දියාවේ නිවාඩුකාලෙ .පාසල් නමි මාස තුනක් පමණ නිවාඩු .දැන් ඉන්දියානුවන් බුද්ධගයාවට පැමිණ නොයෙකුත් පුද පුජා පවත්වමින් සිටිනව.
අතරමගදි අපි දහවල් අහාරය ගත්ත.ඒ කෑමත් සීතකරණයක තිබිබ වගෙ තමයි.ඒ නිසා රාජුට අපි කියනව රත් කරන්න කියල .රාජු නමි වැඩි කැමැත්තක් නැහ.ඒ මොකද සියලුම බඩු වාහනයෙන් බිමට ගන්න ඔින නිසා.බැහ කිය කියා කෑම ටික රත් කරල දෙනව.අතරමග හමිබවෙන කඩමණ්ඩියකින් පලතුරක් අරගෙන කන්නත් අපි කටිටිය ට අමතක වෙන්නෙ නැහ.වැඩිපුරම නෙල්ලි තමා ගන්නෙ .එහෙ නෙල්ලි ගෙඩියක් අපේ රටෙි දෙහි ගෙඩියක් විතර ඇති.පලතුරු කාල ඉවරවෙනකොට තවත් කෑමක් ....ලංකාවෙන් ගෙනියපු මුරුක්කු පැකටි ඉවරයක් කරන්නත් ඔිනනෙ .ඒව ආපසු අරන් එන්නයැ. කකා බිබි ගමනෙ යෙදෙන මෙකත් අපේ බසි්න කියනව නමි .....හරිම ජොලි..... වෙලාව නමි හිතාගන්නත් බැහ .අපි ලංකාවෙ නමි වෙලාව හිතාගන්නෙ අවිව බලලනෙ.අදුර වැටෙනකොට තමයි රෑෙවිගන එනව කියල දැනගන්නෙ.දැන් දැන් අදුර ලගාවෙමින්.......තව ගොඩක් දුර යන්නත් තියෙනව.කාපු බීව හැටියට සමහරකට නිදිමතත් ඇවිත් වගේ.........නින්දත් නොනින්දත් අතරෙ මෙි අය ලංකාව ගැන හිතනව ඇති ..විශේෂයෙන් තමර නංගි ට මතක් වෙනව දරු දෙන්න.....රෑ වෙන්න වෙන්න වාහනයෙ වෙිගය අඩුකරන්න වෙනව මීදුම අතරින් වෙිගෙන් යන්න අමාරුයි.මනෝජ් නමි කිසිම මහන්සියක් නැතිව වාහනය එලවනවව.
දැන් නමි සැවැත්නුවරට ඇවිත් .ලංකාරාමය අසල තමයි අපි ඉන්නෙ ..පාලු බවක් තියෙනව.පන්සලට ඇතුලුවන තැන විශාල ගෙටිටුවක් වාහනය නතරකරල අපේ අය කියනව වාහනය ඇතුලට ගන්න කියල .මනොජ් කියනව ඇතුලට ගන්න දෙන්නෙ නැහ කියල.මනෝජ් හරි........අපි නිදිමතේම බඩුපොදි තුරුලු කරගෙන ඇතුලට ගියා. කාමර දෙකක් ලැබුන.ටික වෙලාවකින් අපි සියලුම බඩු වාහනයෙන් අරගත්ත.කාටත් බඩගින්නකුත් දැනෙනව .ඒත් ගමන් මහන්සියත් නැතිවට නෙමෙි..රාජුටත් මහන්සි ඇතිනෙ...තියෙන දෙයක් කාල නිදාගනිමු......හැමොටම අවශ්‍යවෙලා තිබුනෙ නිදාගන්නයි.ඉන්දියාවෙ ගතකරන තවත් එක් රාත්‍රියක් නිමාකරන්න මෙන්ම ,සිතේ පිරුණු විහාල සතුටකින් නිදිසුව ලැබුව.
මට නමි නින්ද ගියේ නැහ.පුංචි පුංචි ගැටලු කිපයක් නිසා .......නැගිටින්නත් කමිමැලියි ...තේ ලැහැස්තියි. වෙලා ගියොත් නිවෙනව.මාල මිස් කතාකරනව....තේ එක නිවුනොත් ..ඒකත් කරදරයක් ආයිත් රත්කරන්නයැ...හනි හනික අපි බාත්රූමි හොයගෙන දුවනව..ඉක්මන් කරන්න.උදේ කෑම කාල අපි තැන් කිහිපයක් තියෙනව බලන්න යනව. වාහනෙන් යන්නෙ ලැහැස්ති වෙලාව එන්න .මාල මිස්ගෙ හඩ ආයෙත්......යමිතමි අපේ කාමරයෙ හතරදෙනා එලියට ආව.කෝ අපිට කිවිවට එයාලැ තවම නිදි වගේ .විජේරත්න අයිය මොනව හරි කියනව.සෝමලති නංගි නමි මුලින්ම සුදානමි වෙලා .ගංග මිස්ලගෙ කාමරයට ඔලුවදාල බැලුව.ගංගමිස් තවම ඇද උඩ....අපි යමු.....මනෝජ් වාහනය ලග නැහ......යාලුවො හොයාගෙන..තමන්ගෙ රටෙි කොතනත් යාලුවෙ ඉන්නවනෙ. අනේපිඩු සිටුතුමාගෙ මාලිගාව තිබුන තැන තමයි අපි මුලින්ම බලන්න ගියේ...රන් කහවනු බිම අතුරල ජේත කුමාරයාගෙන් ඉඩම මිලදි ගත්තෙ ජේතවනාරාමය හදන්න.....පොතපතින් කියවල තියෙනවනෙ. මම දැන් කණගාටුවට පත්වන්නෙ ඒ ස්ථානය ඡායාරූපයක් මා සතු නොවන නිසයි.විශාල ධාන්‍යාගාරයක් සහිත ඒමාලිගාව තුල කොතරමි දාන මාන පිරිනමන්න ඇතිද?අනේපිඩු සිටුතුමාගේ වත්කමි ගැන බෞද්ධ සාහිත්‍යයේ සදහන් ජේතවනය මිලදි ගැනිමෙි ගනුෙදණුව තුලින්ම දැනගන්නට පුලුවන්ය.
මෙි ස්ථානය අංගුලිමාල පිරිත දේශනා කල තැන ලෙස හදුන්වයි.ඇතුලට යන්නට නොහැකි ලෙස ආවරණය කර තිබු නිසා ඡායාරූපයක් පමණක් ගත්තෙමි.
නැවත අපි ආපසු පැමිණෙද්දි මනොජ්ට පුර්වාරාම බලන්නට යන්නට අවශ්‍ය බව පැවැසු විට මනොජ් කියා සිටියේ කිලෙි මීටරයක් පමණ යායුතු වුවත් ඒ දුර වාහනයකට යානොහැකි බවයි.වාහනයෙන් යන්න පුලුවන් ප්‍රමාණය ගොස් මනෝජ් නතරවුනා.පාර දෙපස වෙල්යාය. පටු පාරක් වු එය ඇත්තටම වාහනයක් හරවගන්නවත් තැනක් නැහ.කමතක් කිවහැකි තැනක තමයි වාහනය නතර කලේ .දෙපැත්තෙම ගෙවල් ......කිලිටි ඇදුමි ඇදගත් ලමයි රොත්තක් අපිව වට කරගත්ත.ආපසු හැරෙන්නවත් බැහැ.පුර්වාරාමය .....පුර්වාරාමය කියල අපි කියනකොට අපිව මැදිකරගත් ඒ ලමයි ඉස්සරහ පෙන්නුව......අපේ එක් එක් කෙනා ලග ලමයි දෙතුන් දෙනෙක් ......සබන් ...විස්කෝතු.. ගෙනාව....සබන් දෙන්න....සබන් තියෙනව...මෙි විදිහට සිංහලෙන් කිය කියා අපි පස්සෙන් එනව.ගෙවල් අතරින් තියෙන පාරදිගේ අපි ඉදිරියට යනවිට ගෙවල්වල අය පාරට බැහල දැන් අපි පස්සෙන් ....සමහරක් සබන් ගන්න කාසි ගන්න රණ්ඩු...පොටෝ එකකවත් ගන්න කැමරාව එලියට ගන්න බයයි.උදුරගෙන යයි කියල.ඇතුලට ඇතුලට යනව....කෙලවරක් නැහ.අපි කරගත් මෝඩකමක තරම...මෙි ලමයි අපිව කොහෙ ගෙනියයිද ...අපි ලමයින්ට බයෙන් හිටියෙ.ඊටත් වඩා එක්එක්කෙනා පොරකනව දෙන දේවල් ගන්න.ගියා නෙමෙි දිවිව අදටත් මතක්වෙන කොට බයයි..ටකරන් වලින් අහුරල තිබුන තැනක් තමයි පන්සල කියල තියෙන්නෙ.අපි එහි යන විටපිරිමි ලමයි දෙන්නෙක් හිටිය.තවත් තැනක සිව ලිංගය සහිත පුද පුජා පවත්වන තැනක් ....ටික වෙලාවකින් හාමුදුරු කෙනෙක් වැඩිය..ඉන්දියන් කෙනෙක්.....අපට වාඩිවෙන්න සලස්වල පන්සිල් දිල...කතාබහ කලා . මිගාරමාතාව පුජ කල පුර්වාරාමය පිහිටා ඇත්තෙ මෙතැනයි.නමුත් දැන් සියල්ල නටබුන් වෙලා .දැනට මෙි ස්වාමි්වහන්සේ බුද පිලිමයක් තැන්පත් කරල ස්ථානය නගාසිටවන්න උත්සාහ කරනව.ඒ සදහා ලංකාවෙන් අධාර ලැබෙනව.එනයන අයගෙන්ද ආධාර බලාපොරොත්තු වන බව කිව.අපේ අයත් ඒ සදහා ආධාර කලා.වැදපුදා ගැනිමෙන් පසු නැවතආපසු ගමන් ඇරඹුව.පෙර පරිදිම ලමා කණ්ඩායමට මැදිවුනා.එක ගැහැණු ලමයෙක් මාපස්සෙන්මයි....මහා රානි සබන් දෙනව ....කාසි දෙනව......තොරතෝණ්චියක් නැතිව අහනව..දෙන්න අපි ගෙනගියෙත් නැහ. නැහ කිවට තේරෙන්නෙත් නැහ.කොහොම හරි බෙිරිලා වාහනයට ඇතුල්වුනා.කිසිම දෙයක් නොලැබු ඒපරාජිත මුහුණු අදටත් මට මතක් වෙනව.දරිද්‍රාතාවයෙන් පෙලෙන මෙි ජිවිත කොයිතරමි දුකක් විදිනව ද කියල හිතුන .ඒ නිසාම ඉතාමත් අපිරිසිදු ලෙස ජීවත්වෙන්නෙ. මෙවැනි අත්දැකිමක් සමග අපි පන්සල වෙත ආපසු පැමිනියා. දහවල් අහාරයෙන් පසු ජේතවනාරාමය වැදපුදා ගැනිම ඊලග කාර්ය වුනා .දගවල වෙද්දි මෙතෙක් නුදුටු අවි රැල්ලක්ද වැටෙමින් තිබුන.
අතරමගදි අපි දහවල් අහාරය ගත්ත.ඒ කෑමත් සීතකරණයක තිබිබ වගෙ තමයි.ඒ නිසා රාජුට අපි කියනව රත් කරන්න කියල .රාජු නමි වැඩි කැමැත්තක් නැහ.ඒ මොකද සියලුම බඩු වාහනයෙන් බිමට ගන්න ඔින නිසා.බැහ කිය කියා කෑම ටික රත් කරල දෙනව.අතරමග හමිබවෙන කඩමණ්ඩියකින් පලතුරක් අරගෙන කන්නත් අපි කටිටිය ට අමතක වෙන්නෙ නැහ.වැඩිපුරම නෙල්ලි තමා ගන්නෙ .එහෙ නෙල්ලි ගෙඩියක් අපේ රටෙි දෙහි ගෙඩියක් විතර ඇති.පලතුරු කාල ඉවරවෙනකොට තවත් කෑමක් ....ලංකාවෙන් ගෙනියපු මුරුක්කු පැකටි ඉවරයක් කරන්නත් ඔිනනෙ .ඒව ආපසු අරන් එන්නයැ. කකා බිබි ගමනෙ යෙදෙන මෙකත් අපේ බසි්න කියනව නමි .....හරිම ජොලි..... වෙලාව නමි හිතාගන්නත් බැහ .අපි ලංකාවෙ නමි වෙලාව හිතාගන්නෙ අවිව බලලනෙ.අදුර වැටෙනකොට තමයි රෑෙවිගන එනව කියල දැනගන්නෙ.දැන් දැන් අදුර ලගාවෙමින්.......තව ගොඩක් දුර යන්නත් තියෙනව.කාපු බීව හැටියට සමහරකට නිදිමතත් ඇවිත් වගේ.........නින්දත් නොනින්දත් අතරෙ මෙි අය ලංකාව ගැන හිතනව ඇති ..විශේෂයෙන් තමර නංගි ට මතක් වෙනව දරු දෙන්න.....රෑ වෙන්න වෙන්න වාහනයෙ වෙිගය අඩුකරන්න වෙනව මීදුම අතරින් වෙිගෙන් යන්න අමාරුයි.මනෝජ් නමි කිසිම මහන්සියක් නැතිව වාහනය එලවනවව.
දැන් නමි සැවැත්නුවරට ඇවිත් .ලංකාරාමය අසල තමයි අපි ඉන්නෙ ..පාලු බවක් තියෙනව.පන්සලට ඇතුලුවන තැන විශාල ගෙටිටුවක් වාහනය නතරකරල අපේ අය කියනව වාහනය ඇතුලට ගන්න කියල .මනොජ් කියනව ඇතුලට ගන්න දෙන්නෙ නැහ කියල.මනෝජ් හරි........අපි නිදිමතේම බඩුපොදි තුරුලු කරගෙන ඇතුලට ගියා. කාමර දෙකක් ලැබුන.ටික වෙලාවකින් අපි සියලුම බඩු වාහනයෙන් අරගත්ත.කාටත් බඩගින්නකුත් දැනෙනව .ඒත් ගමන් මහන්සියත් නැතිවට නෙමෙි..රාජුටත් මහන්සි ඇතිනෙ...තියෙන දෙයක් කාල නිදාගනිමු......හැමොටම අවශ්‍යවෙලා තිබුනෙ නිදාගන්නයි.ඉන්දියාවෙ ගතකරන තවත් එක් රාත්‍රියක් නිමාකරන්න මෙන්ම ,සිතේ පිරුණු විහාල සතුටකින් නිදිසුව ලැබුව.
මට නමි නින්ද ගියේ නැහ.පුංචි පුංචි ගැටලු කිපයක් නිසා .......නැගිටින්නත් කමිමැලියි ...තේ ලැහැස්තියි. වෙලා ගියොත් නිවෙනව.මාල මිස් කතාකරනව....තේ එක නිවුනොත් ..ඒකත් කරදරයක් ආයිත් රත්කරන්නයැ...හනි හනික අපි බාත්රූමි හොයගෙන දුවනව..ඉක්මන් කරන්න.උදේ කෑම කාල අපි තැන් කිහිපයක් තියෙනව බලන්න යනව. වාහනෙන් යන්නෙ ලැහැස්ති වෙලාව එන්න .මාල මිස්ගෙ හඩ ආයෙත්......යමිතමි අපේ කාමරයෙ හතරදෙනා එලියට ආව.කෝ අපිට කිවිවට එයාලැ තවම නිදි වගේ .විජේරත්න අයිය මොනව හරි කියනව.සෝමලති නංගි නමි මුලින්ම සුදානමි වෙලා .ගංග මිස්ලගෙ කාමරයට ඔලුවදාල බැලුව.ගංගමිස් තවම ඇද උඩ....අපි යමු.....මනෝජ් වාහනය ලග නැහ......යාලුවො හොයාගෙන..තමන්ගෙ රටෙි කොතනත් යාලුවෙ ඉන්නවනෙ. අනේපිඩු සිටුතුමාගෙ මාලිගාව තිබුන තැන තමයි අපි මුලින්ම බලන්න ගියේ...රන් කහවනු බිම අතුරල ජේත කුමාරයාගෙන් ඉඩම මිලදි ගත්තෙ ජේතවනාරාමය හදන්න.....පොතපතින් කියවල තියෙනවනෙ. මම දැන් කණගාටුවට පත්වන්නෙ ඒ ස්ථානය ඡායාරූපයක් මා සතු නොවන නිසයි.විශාල ධාන්‍යාගාරයක් සහිත ඒමාලිගාව තුල කොතරමි දාන මාන පිරිනමන්න ඇතිද?අනේපිඩු සිටුතුමාගේ වත්කමි ගැන බෞද්ධ සාහිත්‍යයේ සදහන් ජේතවනය මිලදි ගැනිමෙි ගනුෙදණුව තුලින්ම දැනගන්නට පුලුවන්ය.
නැවත අපි ආපසු පැමිණෙද්දි මනොජ්ට පුර්වාරාම බලන්නට යන්නට අවශ්‍ය බව පැවැසු විට මනොජ් කියා සිටියේ කිලෙි මීටරයක් පමණ යායුතු වුවත් ඒ දුර වාහනයකට යානොහැකි බවයි.වාහනයෙන් යන්න පුලුවන් ප්‍රමාණය ගොස් මනෝජ් නතරවුනා.පාර දෙපස වෙල්යාය. පටු පාරක් වු එය ඇත්තටම වාහනයක් හරවගන්නවත් තැනක් නැහ.කමතක් කිවහැකි තැනක තමයි වාහනය නතර කලේ .දෙපැත්තෙම ගෙවල් ......කිලිටි ඇදුමි ඇදගත් ලමයි රොත්තක් අපිව වට කරගත්ත.ආපසු හැරෙන්නවත් බැහැ.පුර්වාරාමය .....පුර්වාරාමය කියල අපි කියනකොට අපිව මැදිකරගත් ඒ ලමයි ඉස්සරහ පෙන්නුව......අපේ එක් එක් කෙනා ලග ලමයි දෙතුන් දෙනෙක් ......සබන් ...විස්කෝතු.. ගෙනාව....සබන් දෙන්න....සබන් තියෙනව...මෙි විදිහට සිංහලෙන් කිය කියා අපි පස්සෙන් එනව.ගෙවල් අතරින් තියෙන පාරදිගේ අපි ඉදිරියට යනවිට ගෙවල්වල අය පාරට බැහල දැන් අපි පස්සෙන් ....සමහරක් සබන් ගන්න කාසි ගන්න රණ්ඩු...පොටෝ එකකවත් ගන්න කැමරාව එලියට ගන්න බයයි.උදුරගෙන යයි කියල.ඇතුලට ඇතුලට යනව....කෙලවරක් නැහ.අපි කරගත් මෝඩකමක තරම...මෙි ලමයි අපිව කොහෙ ගෙනියයිද ...අපි ලමයින්ට බයෙන් හිටියෙ.ඊටත් වඩා එක්එක්කෙනා පොරකනව දෙන දේවල් ගන්න.ගියා නෙමෙි දිවිව අදටත් මතක්වෙන කොට බයයි..ටකරන් වලින් අහුරල තිබුන තැනක් තමයි පන්සල කියල තියෙන්නෙ.අපි එහි යන විටපිරිමි ලමයි දෙන්නෙක් හිටිය.තවත් තැනක සිව ලිංගය සහිත පුද පුජා පවත්වන තැනක් ....ටික වෙලාවකින් හාමුදුරු කෙනෙක් වැඩිය..ඉන්දියන් කෙනෙක්.....අපට වාඩිවෙන්න සලස්වල පන්සිල් දිල...කතාබහ කලා . මිගාරමාතාව පුජ කල පුර්වාරාමය පිහිටා ඇත්තෙ මෙතැනයි.නමුත් දැන් සියල්ල නටබුන් වෙලා .දැනට මෙි ස්වාමි්වහන්සේ බුද පිලිමයක් තැන්පත් කරල ස්ථානය නගාසිටවන්න උත්සාහ කරනව.ඒ සදහා ලංකාවෙන් අධාර ලැබෙනව.එනයන අයගෙන්ද ආධාර බලාපොරොත්තු වන බව කිව.අපේ අයත් ඒ සදහා ආධාර කලා.වැදපුදා ගැනිමෙන් පසු නැවතආපසු ගමන් ඇරඹුව.පෙර පරිදිම ලමා කණ්ඩායමට මැදිවුනා.එක ගැහැණු ලමයෙක් මාපස්සෙන්මයි....මහා රානි සබන් දෙනව ....කාසි දෙනව......තොරතෝණ්චියක් නැතිව අහනව..දෙන්න අපි ගෙනගියෙත් නැහ. නැහ කිවට තේරෙන්නෙත් නැහ.කොහොම හරි බෙිරිලා වාහනයට ඇතුල්වුනා.කිසිම දෙයක් නොලැබු ඒපරාජිත මුහුණු අදටත් මට මතක් වෙනව.දරිද්‍රාතාවයෙන් පෙලෙන මෙි ජිවිත කොයිතරමි දුකක් විදිනව ද කියල හිතුන .ඒ නිසාම ඉතාමත් අපිරිසිදු ලෙස ජීවත්වෙන්නෙ. මෙවැනි අත්දැකිමක් සමග අපි පන්සල වෙත ආපසු පැමිනියා. දහවල් අහාරයෙන් පසු ජේතවනාරාමය වැදපුදා ගැනිම ඊලග කාර්ය වුනා .දගවල වෙද්දි මෙතෙක් නුදුටු අවි රැල්ලක්ද වැටෙමින් තිබුන.
No comments:
Post a Comment