අාරක්ෂකයා අප අතහැර ගියේය.

අපේ ගෙදර සිටි අාරක්ෂකයා අනපේක්ෂිත ලෙස අප අතහැර ගියේය.සුපුරුදු ජවය සිතට ගත් ඒයා වෙනදාමෙන් ඉදිරියට ගියේ අභිත සෙන්පතියෙක් විලසින් . ඒත් ෙදෙයිවය කොතරම් කුරිරුද? සතරගාත් පෙරටුකොට ඒක පිම්මට පැන ඩැහැගැනිමට සුදානම්වුවත් ප්‍රතිවාදියා ඉක්මන් විය. ඒය අපට දැනුනේ නැත. අප තේරුම් ගන්නා විට අපේ සහෘදයා අපගෙන් සමුගෙන අැත. හදවතම දවාගෙන දැනුන ෙව්දනාව කියා නිම කල නොහැකිය.
                   ෙවනදාටත් සර්පයින් අපේ වත්තට පැමිනේ. ඒය දැනගන්ෙන අපේ අාරක්ෂකයා මාර්ගයෙනි. ශබ්ද නගා  නගන අපුර්ව හඩක් අැත. ඒය අැසුනු විට අප දැනගන්නෙ සර්පයෙක් පැමිණි අැති බවයි.කිදෙනෙක් මෙලෙස මරා දමන්නට අැතිද?අරක්ෂකයා සිටින තාක් අපි සර්පයින්ට බිය වුයේ නැත. ෙදදෙනාම සත්වයෝය.සර්පයාද ජිවයකි.පරිසරයේ ජිවත්විය යුතු උරගයෙකි.අපි කිසිම විටක ඒවන් සතෙක් මරන්නෙ නැත. ඒනමුදු අපගේ අරක්ෂයාට හසුවුවිට ඒම සතා පණපිටින් යන්නෙද නැත.ඒවැනි අවස්ථාවල අපි සර්පයාට පමණක් නොව අරක්ෂකයා ලගට යෑමටද බියවෙමු.
                  ගැරඩින් පොළගුන් නාගයින් මෙන්ම කළවැද්දන් වැනිසතුන්ද අාරක්ෂකයා ගෙන් ගැලවි නොගිය අවස්ථා තිබුණි. ඒහෙත් ඒදා පැමිණි නාගයා ජය ගත්තේය.කටින් අල්ලා සොලවා දමා අඩපණ කරන්නට දැරු උත්සාහය වැරදිගියේය.තත්පරයක ප්‍රමාදයෙන් විෂදළ දිව සිසාරා යන්නට අැත.
                   රාජකාරිය නිම වි ගෙදර පැමිෙනන මා පිලිගන්නට වෙනදාමෙන් පැමිණ ඔවුන්ට අාෙවිනික සුහද පිලිගැනිමකින් මාසිත සනහා  ගියද  හෝරාවකින් මාසිත දවා හඩවා සදහටම සමුගත්තේය.
                   ඒඅඩුව පිරිමසාගන්නට කාත් කවුරුත් නැති මවක් සහ දරුවන් තිදෙනෙක් ගැන සොයා බලන්නට අපට සිත්විය.ලෝකය තුල කොතරමි විවිධ දේ තිෙබ්ද?කුසට හරි අහරක් නැතිව වාසයට නියමිත ස්ථානයක් නැතිව සිටි අැය අපට දරුවන් දෙෙදනෙක් භාරදි ඒම බරින් නිදහස් විමට කැමැතිවනු අැතැයි අපි සිතුවෙමු.ඒ මන්ද මිනිස් වර්ගයාගෙ මව්වරුන් දරුබරින් නිදහස් විමට ගංගා අැලදොල සොයන ෙම් යුගයේ අපිවැනි කරුණාබරිත මිනිසුන් ෙවත ෙම් මව විශ්වාසය තබාවි යැයි අනුමාන කලෙමු.ඒහෙත් ෙරා්හලකට නොගිහින් ෙබ්රුනේ අමාරුවෙනි.
                    සැමවිටම මට නොසිතා සිටිය හැකි කරුණක් අැත. වසරගනණාවත් අප සමග ජිවත්වි ලැබුණ බතපත වෙනුවෙන් උපරිම සේවයක් කල සුනඛ සුහදයා උතුම් මිතුරෙකි.දඩාවතේ ගියත් තිරිසනුන් තුලින් තවමත් මව් සෙනෙහස මියගොස් නැත.